Czy na Sycylii jest fajnie?

Całkiem nieźle wygląda tegoroczny wiosenny sezon na tanie latanie. Za 200-300 zł można (było) polecieć na Maltę, do Wenecji, na Lazurowe Wybrzeże,do Bari, na Majorkę czy wreszcie na Sycylię. Kierunki przeważnie południowe, tak aby Polacy mogli znaleźć jak najszybciej tak bardzo upragnione promienie nie chcącego pokazać się w kraju nad Wisłą słońca. Pojawia się pytanie: czy to bez znaczenia gdzie w tym okresie lecimy, byle by tylko było ciepło? Czy jednak każde z tych południowych miejsc nastraja przybysza w inny sposób i da się faktycznie odczuć różnicę pomiędzy szukaniem dodatnich temperatur na Majorce czy Malcie? Bo Sycylię wybrałem akurat przede wszystkim ze względu na niewysoką cenę i pewną pogodę. Ale bez względu na to słońce, które cenione jest przez przyjezdnych chyba w pierwszej kolejności ja już dobrze wiem czy jest tam po co wracać, czy jest tam po prostu fajnie.

Żeby nie było nudno wymyśliliśmy sobie, że w dużej mierze po Sycylii będziemy przemieszczać się pieszo w standardowych wiejskich strojach biały podkoszulek+słomiany kapelusz. Udało się w ten sposób przejść około 130-140 km i był to w zasadzie rodzaj podróżowania jakiego wcześniej jeszcze nie doświadczyłem i przyznaję, że można dzięki temu zobaczyć i zrobić rzeczy, których inaczej zrobić się nie da.

Zupełnie unikaliśmy miast. Oprócz przesiadek pociągowych (objechaliśmy prawie dookoła całą wyspę) i autobusowych (bus do Zaferana – początek trasy na Etnę) nie zagościliśmy w żadnej z największych sycylijskich aglomeracji. Nie mieliśmy ochoty w upale i zgiełku dźwigać plecaków w poszukiwaniu kościołów i muzeów, których na tamten czas i tak pewnie nie potrafilibyśmy docenić. Odpuściliśmy klasyczny, turystyczny obraz wyspy skupiając się na rzucaniu okiem na przemijające za oknem pociągu kadry, zwracaniu uwagi na śmieszne i absurdalne elementy i wreszcie na odpoczynku i odcięciu się od brudzącej turystyczne wrażenia cywilizacji. Co nam z tego wyszło? Zacznijmy od czegoś z tych drobnostek, kompletnie niepraktycznego ale urokliwego w swej beznadziejności.

Niezrozumiałe przejścia dla pieszych

Wędrując przez Sycylię przeszliśmy przez komplet mniejszych miast i wsi, które ze względu na ciasną zabudowę albo bliskość obudowanego wybrzeża nie mają chodników. Człowiek zmuszony jest iść wąskim poboczem godząc się na dyskomfort bycia mijanym na centymetry raz po raz przez sznur aut. Mimo iż brak jest deptaków włoscy konstruktorzy dróg i autostrad przewidzieli najwyraźniej, że będziemy spacerować wzdłuż ich szos i zaprojektowali dla nas specjalne przejścia dla pieszych, na wypadek gdybyśmy postanowili zmienić stronę. I tak oto mogliśmy bezpiecznie przekraczać drogę między innymi na takich pasach:

Od razu przepraszam za kiepską jakość zdjęć ale ja bardzo nie lubię nosić przy sobie aparatu a na dodatek fotografować nie potrafię dlatego wszystkie zdjęcia robione są nie najlepszej jakości aparatem komórkowym bądź kamerą.

Takich przykładów przejść dla pieszych były kopy ale udokumentowaliśmy akurat te dwa. Zastanawiające jest dlaczego w miejscu, gdzie drogi są na poziomie powyżej przeciętnej, projektanci zdecydowali się na takie rozwiązania? Może to jakiś wymóg, że na tyle i tyle kilometrów asfaltu musi przypadać jedno przejście? Nie wiem, ale nie sposób było nie zwrócić na to uwagi.

Lody w bułce

Kto nie zasmakował nigdy pysznych kręconych lodów włoskich niech pierwszy rzuci kamień. Słynna, wyrobiona na całym świecie marka lodów-świderków cały czas jest obecna we Włoszech ale coś co robi teraz furorę to lody w bułce. Czy też lody w briosze jak ostatnio podpowiedziała Nieugięta wędrowniczka, która na pewno zna się na tym lepiej. Znam takich co lubią jeść marchewkę z czekoladą czy solić na grandę ser żółty ale lody w bułce kazały mi się na chwilę zastanowić czy wszystko dookoła jest w porządku. W każdym bądź razie jestem zachwycony tym połączeniem. Proste rozwiązania są najlepsze. Biorąc pod uwagę fakt, że konsystencja lodów i intensywność ich smaku sprawia, że już po pierwszym gryzie ma się ochotę na dokładkę lody bułczane są najbardziej odświeżającym odkryciem wyjazdu. Jedna solidna chochla kosztuje 2 euro więc luksus jak najbardziej w zasięgu ręki. 2 euro już z bułką oczywiście.

Półki sklepowe

Teraz na chwilę na poważnie. Sklepy i supermarkety toną na Sycylii, jak i w całych Włoszech, w morzu kafejek, kawiarenek i restauracji. Ale jeśli się już na jakiś trafi (pamiętajcie, że siesta od mniej więcej 13 do 16 30 i nic nie kupicie) to półki w takim sklepie są niemal w całości wypełnione towarami wyprodukowanymi na płw. Apenińskim. Przykładowo w żadnym ze sklepów nie widziałem Lays’ów (dla mnie wyznacznik postępu globalizacji szczególnie w krajach nieturystycznych), a Coca-Cola miała zawsze dobrych kilku rodzimych konkurentów. Do tego masa produktów, z których słyną całe Włochy – wina, przetwory, makaron czy szynka parmeńska (pozdrawiam Mateusz!). Lwia część asortymentu produkowana jest na miejscu. Pieniądze wydane w sklepie przeważnie zostają więc we Włoszech a nie lądują w kieszeniach zagranicznych przedsiębiorców co ma pozytywny wpływ na gospodarkę. I wpływa to też zapewne na bezpośrednią cenę produktu. A u nas w Polsce rodzimych wyrobów coraz mniej. Bardzo szkoda. Mogę jedynie polecić kupować serek wiejski Trzebownisko zamiast Nestle cośtam.

Zachody słońca

Wiem, że potrafią być wyjątkowe w niemalże każdym miejscu, ale wydaje mi się, że Sycylia zasługuje na wyróżnienie w tej kategorii. Dlaczego? Wyspa posiada multum niepodobnych do siebie plaż a zachód na każdej z nich, oglądany z innej perspektywy będzie spektaklem światła i spokoju. Obok tego wyspa jest nieprzeciętnie górzysta więc to samo światło będzie się łamało i odbijało od wody jeszcze inaczej niż na płaskim czy nad wodą. Większość budynków, czy to w miastach czy na wsiach, ma natomiast pastelowe odcienie murów co też nastraja wyjątkowo przy odpowiednio dobrej pogodzie. I ta pogoda właśnie przeważnie jest tu bardzo dobra, albo przynajmniej dobra, bez grubych warstw chmur, które mogłyby zasłonić wszystko. Jest też kilka miejsc 'specjalnie punktowanych’ gdzie zachody są dzień w dzień osobliwe. Wiatraki w Marsali, skała Erice czy oczywiście Etna. Wrzucam kilka nieswoich zdjęć tak żeby narobić smaka romantykom:

Sycylijskie plaże

Północ, południe, wschód, zachód – wszędzie wyglądają trochę inaczej. Najbardziej do gustu przypadły mi te północne, gdzie życia było najmniej i nieciężko było rozłożyć się gdzieś nieopodal jakiegoś klifu i skałek co lubię najbardziej. Czy w Cefalu (pozdro Paweł!) czy w okolicach Scopello i Palermo czy Castellamare del Golfo można znaleźć rewelacyjne fragmenty wybrzeża gdzie właściwie nie potrzeba nam niczego więcej oprócz wolnych kilku metrów kwadratowych. Świetnym pomysłem jest odejście zaledwie kilka kilometrów od tych najbardziej wystawnych plaż aby znaleźć mini azyl. Tak na przykład trafiliśmy w świetne miejsce obok wyżej wspomnianego Castellamare oddalając się zaledwie 500 metrów od plażowego epicentrum. Żałuję, że nie udało się dotrzeć na Favignane, brakło czasu, mają tam prawdziwą Burj Khalifę plaż.

 

Woda wszędzie krystalicznie czysta i ciepła, turystów praktycznie brak, gdzieniegdzie śmietki się zdarzają, ale warunki absolutnie do pozazdroszczenia.

Etna – wędrówka na szczyt

Najfajniejszą rzeczą na całej Sycylii jest bez wątpienia Etna.

Jest jeszcze fajniejsza kiedy okazuje się, że wulkan jest aktywny i do podnóży głównego krateru nie dociera nikt oprócz ciebie. Etnę można zdobywać z każdej strony, my ze względów logistycznych uderzyliśmy do bazy Etna Sud, która jest najpopularniejsza i do której prowadzi 16 km droga z miejscowości Zaferana. 99,9% pokonuje tę trasę z Zaferany (550 m n.p.m.) na te 1980 m.n.p.m. (baza) potężnym autobusem bądź samochodem ale dla mnie jednak zdobywanie góry musi się odbyć w całości pieszo więc nie było innej możliwości jak o własnych siłach dojść do Etna Sud. A tam cepelia. Bazary, stragany, restauracje, schronisko przypominające 4 gwiazdkowy hotel, kolejka na 2600 m, zjazd motocyklistów, kilogramy magnesików, pamiąteczek, błahostek z wizerunkiem kraterów czyli totalna destrukcja klimatu. Z jakiej strony bym do tego nie podszedł kompletnie nie moja bajka. Trzeba było jak najszybciej uciekać do góry. Dopiero gdzieś mniej więcej od wysokości 2800-2900 zrobiło się wystarczająco cicho i pusto. Przed nami jedynie aktywny krater i pole wulkanicznych wyziewów, na którym urządziliśmy sobie grilla. Chcieliśmy wyjść jak najwyżej ale mniej więcej 200-250 metrów przed szczytem trzeba było zawrócić gdyż zrobiło się tak gorąco, że buty zaczęły się nadtapiać a powietrzem nie bardzo dało się oddychać. Wygląda to nadspodziewanie śmiesznie biorąc pod uwagę, że jeszcze 200-300 metrów niżej na przybyszów czekają 10 metrowe śnieżne zaspy.

Hefajstos nie wpuścił do siebie. Nie szkoda mi tego jakoś bardzo. I tak udało się zobaczyć płynącą lawę, doświadczyć czegoś tak oryginalnego jak mix mroźnego wiatru z piekielnymi powiewami spod stóp i wsadzić się do pieca. A kiedyś jeszcze przyjdziemy.

Bo Sycylia faktycznie warta jest powrotu. To był tylko tydzień i jak zawsze narzekam, że jestem gdzieś za krótko to tutaj naprawdę byliśmy za krótko. Jest do liźnięcia jeszcze historyczna sfera wyspy, podtekst mafijny, całe górskie kompleksy, wysyp mniejszych wysepek dookoła i ludzie, którzy chcą opowiedzieć swoje historie. I jak znam życie jeszcze 48 rzeczy, o których na dzień dzisiejszy jeszcze nie wiem. Musi poczekać. Na szczęście za 4 dni znowu ruszamy!

[fb-like]