Dlaczego lepiej jeździć na wczasy na własną rękę?

Jest kilka czynników, które wziąłem pod uwagę, o których myślą ludzie wybierający się na wakacje. Przede wszystkim:

-“Możemy pojechać do Hiszpanii i Egiptu, ale do Tajlandii i Indii już nie bo nas na to nie stać”.

Normalka. Większość ludzi wybiera kierunek podróży podług swoich finansowych możliwości. Wykształciło się nawet w niektórych kręgach wśród niektórych ludzi poczucie, że im dalej się pojedzie, tym się miało lepsze wakacje i ogólnie jest się fajniejszym. Na przykład ludzie wybierają wakacje na Zanzibarze. I leżą tam przez tydzień na plaży płacąc za to 10000 zł. Natomiast już ich znajomi z niekierowniczego stanowiska lecą tylko do Egiptu, i choć tak samo spędzają cały swój czas w zamkniętym 5-cio gwiazdkowym hotelu leżąc głównie plackiem na plaży, to już pojawia się gorzkie uczucie niedosytu. Że jednak Zanzibar to by było coś, a nie tylko ten oklepany Egipt. Ci z Zanzibaru dumnie opowiadają później o egzotycznych krajach powodując uczucie zazdrości. Nie zrozumcie źle – leżenie na plaży jest bardzo przyjemnie i również lubię się popluskać jednak plaża jest plażą i jedyne czynniki, które się liczą tu to żeby było gorąco i czysto. A wybierając plażę ciut bliżej pieniędzy może zostać jeszcze na przyszły rok podróżowania.

To taka mała dygresja na początek. Przechodzimy do pieniędzy, one są czynnikiem, który najczęściej decyduje o wyborze miejsca na wczasy.

Oglądnąłem 4 oferty biur podróży zapraszające na wycieczkę do Indii. Średnia cena 15-sto dniowego wyjazdu to 9766 zł i 26 groszy. Czyli 651 zł i 75 gr za jeden dzień. Za cenę całej wycieczki można opłacić wynajmowane mieszkanie na rok, kupić porządny używany samochód czy jeść codziennie dwa solidne posiłki w niezłej restauracji przez 244 dni. Wydaje mi się, że to dużo kasy. I wydaje mi się, że ludzie nie mają tyle pieniędzy na wyjazd do Indii wnioskując z informacji o średnich krajowych zarobkach i różnych statystyk informujących o poziomie bezrobocia i podobnych nieprzyjemnych zjawiskach. Wczasy w Indiach stają się więc możliwe tylko dla ludzi, którzy zarabiają sporo, a takich jest niestety mało. A przecież mnóstwo osób chciałoby pojechać do Indii. To bardzo ciekawe miejsce z naprawdę niejednego punktu widzenia. Jak więc to zrobić jeśli nie ma się kasy na wycieczkę?

W Polsce nie było nas 50 dni. Wydaliśmy mniej więcej po 4000 zł. Wychodzi 80 zł za dzień pobytu. To też może być za dużo, ale na pewno bardziej w zasięgu (przynajmniej dla mnie). Biorąc pod uwagę spędzony tam czas, to co przeżyliśmy (na wakacje jeździmy przecież po emocje) i to czego się nauczyliśmy (bo zawsze będę się trzymał tego, że podróże kształcą) wychodzimy dużo lepiej niż kupując wycieczkę.

Jest mnóstwo sposobów na zaoszczędzenie w podróży. Te, na których my staramy się bazować opisujemy w dziale ‘Porady‘. A jak komuś mało to i do naszego “Poradnika taniego podróżowania” można zajrzeć. Krótko podsumowując ten punkt: jadąc samemu byliśmy tam ponad 3 razy dłużej i wydaliśmy ponad 2 razy mniej niż jeśli wybralibyśmy się z klasycznym biurem podróży.

Ludzie nie jeżdżą samodzielnie bo się boją, że sobie nie poradzą: nie dadzą rady kupić biletu na dworcu, zachorują, nie dogadają się bo nie znają języka, a przede wszystkim boją się kontaktu z ludźmi bo większość informacji o dalekich krajach dochodzi do nas po łebkach z mediów, które trąbią przede wszystkim o tym co negatywne i niebezpieczne. Dlatego jak idę do dziadków przed wyjazdem i obwieszczam, że jadę na przykład do Gruzji to pierwsze co słyszę w odpowiedzi to żeby nie jechać “bo tam przecież dzicy ludzie mieszkają i coś ci się Barteczku stanie” (pozdrawiam dziadków przy okazji!). Pierwsza rzecz jaką trzeba zrobić żeby przybliżyć się do “jasnej strony turystyki” to wyrzucić kompletnie z głowy takie podejście. Zetrzeć je z głowy jak kurz z półek podczas wiosennych porządków. Żeby mieć właściwy obraz tego, gdzie co się dzieje wystarczy zapytać kogoś, kto już tam był, albo kogoś, kto tam mieszka (przez chociażby couchsurfing). Na przykładzie Indii – wystarczy 5 minut żeby znaleźć w internecie kogoś, kto chętnie udzieli nam pomocnych informacji na temat wyjazdu do tego kraju. To nie jest trudne, trzeba chcieć. Jeśli nadal nie wiedzie jak to zrobić pytajcie nas. Jesteśmy do dyspozycji.

I oczywiście nie ma się czego bać. Trzeba brać jedynie odpowiedzialność za to, co się robi. Jeśli jemy w indyjskiej restauracji i mamy dostać choroby żołądkowej to na prawdę obecność przewodnika nic nam nie pomoże. Jeśli ktoś ma nas okraść w metrze to przez naszą nieuwagę, a nie brak roztropności biura podróży. Choć oczywiście gdy towarzyszy nam przewodnik to szansa, że okradną akurat nas jest trochę mniejsza 🙂

Kłopoty z porozumiewaniem się też obniżają poczucie bezpieczeństwa i swobody. Zdecydowanie brak znajomości języka urzędowego kraju, do którego chcemy się wybrać nie jest powodem aby zrezygnować z turystyki na własną rękę. Dlaczego? Bo zawsze jeśli człowiek potrzebuje się dogadać to się dogada. Sprzedawca chce coś sprzedać, klient chce coś kupić więc znajdą sposób aby zawrzeć transakcję. Jeden z bardziej zabawnych sytuacji tej kategorii jest opisana w Jak porozumiewać się bez znajomości języka?

Zresztą jest to przecież okazja do tego by danego języka choć trochę się nauczyć bo nie od dziś wiadomo, że rozmowy z rodzimymi mieszkańcami obcych państw to najlepsza szkoła. I w ten sposób również łatwiej z miejscowymi nawiązywać jakiekolwiek więzi, w czasie gdy będąc z wycieczką rzadko zdarza się, aby móc poznać na poważnie kogoś ‘z zewnątrz’.

Czego jeszcze można się bać w podróży? Nie wiem, ale w razie różnych obaw zachęcamy aby pisać, spróbujemy pomóc.

Wszystkie wycieczki, które przejrzałem dublowały miejsca, do których zabierają turystów. Delhi, Jaipur, Agra, Karudzaho, Varanasi, Bahtapur i Kathmandu (gdyż w ofercie był też kilkudniowy wypad do Nepalu). Oprócz zaliczenia tych miejsc biura w propozycjach różnią się małymi szczegółami.

Odwiedzamy więc sztandarowe miejsca, z których Indie niby słyną. Dla mnie to jest odwiedzanie Indii tylko po to żeby być w Indiach. No chyba, że ktoś faktycznie fascynuje się tymi wszystkimi miejscami i o nich marzy, wtedy tak. Jeśli jednak ktoś leci 10 tys. km dalej i wydaje też 10 tyś. by przez 15 dni jeździć po tych miejscach bo ‘inni tam byli’ to ja się śmieje, a gdzieś pewnie płacze panda.

Dla mnie właśnie to, obok pieniędzy, robi największą różnicę pomiędzy turystyką na własną rękę, a zorganizowaną. Samemu, w każdym dowolnym momencie, można zmienić plan podróży. W Jaipurze jest wspaniale i chcemy zostać tu jeszcze dzień czy dwa? To zostajemy. Nikt nie trzyma nad nami bata. Miał być Bakhtapur ale spotkani po drodze ludzie polecili nam ciekawsze miejsce? Pakujemy manatki i jedziemy tam. Poznani miejscowi zapraszają wieczorem na regionalną imprezkę? Wpadamy, a nie spędzamy kolejnej nocy w autobusie. Nie trzeba się nikomu podporządkowywać i to jest piękne, na tym polega prawdziwy wypoczynek.

Nie ma prawdziwej zabawy jeśli z góry wiemy co nas czeka. Z tego co słyszałem z opowieści osób, które jeżdżą z biurami podróży to najbardziej zażarcie, po powrotach, opowiadają o tym jak to się im zepsuł autobus na środku pustyni, przewodnik popełnił gafę albo kelner w restauracji nie wytarł porządnie sztućców. Chodząc non stop za przewodnikiem nie nadarzy się okazja aby przeżyć coś na prawdę niecodziennego, coś co zapadnie w pamięć na długo. Przykłady? A choćby własne. Mimo że wcale nie jeździmy samodzielnie jakoś od bardzo dawna to historii dla wnuków powinno wystarczyć. Niedźwiedź i monastyr czy wydarzenia z drugiego wyjazdu do Maroka to jedne z moich ulubionych wypadków. Dużo łatwiej w takich sytuacjach poznaje się też ludzi, a bez tego nigdy nie uda się wsiąknąć w ducha i klimat obcego kraju.

Spora część ludzi uprawia turystykę w Polsce. Coraz większy odsetek robi to na własną rękę. Bo przecież jedyne co trzeba zrobić to zarezerwować sobie hotel czy kwaterę, kupić bilet na pociąg czy zatankować samochód do pełna. Banał. Ma się swobodę podejmowania decyzji, nie ciągnie się za sobą grupy.

Więc o co chodzi? Dlaczego nie można zacząć robić tego za granicą? W takich Indiach to nawet hotelu rezerwować nie trzeba bo do właściwego zaprowadzi cię ktoś z ulicy. A oferty promocyjnych lotów atakują zewsząd ekrany komputerów. Z reguły rozwiązania są na prawdę proste, tylko w głowie musi coś drgnąć w dobrą stronę.

Nikogo nie namawiam na siłę. Są ludzie, którzy mimo tego wszystkiego będą woleli zapłacić krocie żeby nic nie musieć robić byle tylko ‘odbyć wakacje’, ale chciałem o tym wspomnieć, bo a nuż u kogoś znów ten pomysł zaskoczy. Można mi sprawić przyjemność w ten sposób jakby ktoś chciał. A nie znam jeszcze żadnej osoby, która przestałaby jeździć z biurami i potem do tego wróciła.