Ruszam do Kirgistanu. Konno i w góry

Przyszła pora na kolejny, większy wyjazd. Dzikie stepy i surowe góry Kirgistanu będą moim podwórkiem przez najbliższy miesiąc.

W bieżącym roku dzieje się niesamowicie dużo, jeżeli chodzi o podróże. Zaczęło się od zorganizowania grupowego wyjazdu sylwestrowego do Naddniestrza, w lutym wyskoczyłem na islandzkie Fiordy Zachodnie, po tygodniu spędziłem w Chorwacji i w Paryżu, a zagraniczne wyjazdy przeplotło kilkadziesiąt dni jeżdżenia po wschodniej Polsce. Żadna z tych eskapad nie była jednak na tyle intensywna i długa żebym mógł wejść na całego w „tryb podróży”, zapomnieć o nawykach, odzwyczaić się od słowiańskich rysów twarzy widzianych na ulicach, zatęsknić za smakiem pierogów czy na dobre nabałaganić w plecaku. Wszystkie wyjazdy, które udało mi się w tym roku odbyć były świetne, ale to na ten czekam najbardziej. Pora wyjąć z pieca danie główne i wgryźć się w jego najtłustszą część ze smakiem. Ruszam do Kirgistanu.

Dlaczego Kirgistan?

Nadarzyła się okazja by tanio polecieć do Kazachstanu. Znalazłem bilety z Kijowa do Astany za 600 zł. To przekonało mnie ostatecznie do tego, by ruszyć do Azji Środkowej. Ten kierunek idealnie pasował do celu, który sobie założyliśmy z moim przyjacielem Maćkiem. Chcieliśmy podróżować konno. Wiedząc, że pojedziemy, a za taki moment uważam zarezerwowanie lotu, mogliśmy rozpocząć proces nauki dosiadania końskich zadów i zaglądania niedarowanym koniom w zęby. Z gorszym lub lepszym skutkiem opanowywaliśmy sztukę jazdy konnej, po wylocie będziemy szukać okazji by pomknąć konno przez azjatycki step, ku dolinom Tienszanu.

Własne konie. W Kirgistanie.

Chcemy kupić konie i na własną rękę przemierzać Kirgistan. Zdzich Rabenda powiedział mi, że da się zejść z ceną do 150$. Żadnych innych informacji na ten temat nie mam. Tak jak i nie mam pojęcia czy ten plan się powiedzie, czy nie pocałujemy jedynie konia w ogłowie i na własnych nogach trzeba będzie pogalopować w nieznane. Niespecjalnie się w kirgiski rynek koński zagłębiałem. Przyjedziemy, zobaczymy. Koni w Kirgistanie na pewno nie brakuje więc może jakieś dwa wysłużone, acz przyjazne wierzchowce się dla nas znajdą. Trzeba być dobrej myśli.

Konia w Kirgistanie można również wynająć z przewodnikiem, udać się na wycieczkę czy przejażdżkę, ale to już nie to samo. Przewodnik to gość, który ma niby pomagać, troszczyć się i ułatwiać życie, a tak naprawdę uwiera i przeszkadza. Po to właśnie decydujemy się na jazdę konną, by poczuć maksymalną swobodę, by nie mieć z tyłu głowy nikogo ani niczego, co musimy brać pod uwagę przy podejmowaniu jakiejkolwiek decyzji. Wędrówka, nawet przez najpiękniejsze doliny, ale wciąż pod czyjąś opieką, będzie jak Mona Lisa z wyłupanym okiem.

To raz. A dwa, że dość mam już czytania o ekspedycjach i wyprawach XIX w., których uczestnicy podróżują konno. Chcę to przeżyć na własnej skórze. Cofnąć się do epoki sprzed wynalezienia samochodu, być bliżej świata niezmechanizowanego, obudzić w sobie więcej instynktów, więcej odruchowego myślenia. Nie po to, by „lepiej poznawać siebie”, ale by wejść w świat, który został zgnieciony, sprasowany przez postęp technologiczny, a który tak naprawdę wciąż istnieje. Na przykład w Kirgistanie.

Fascynuje mnie również sama relacja konia z człowiekiem. Masz przed sobą żywą istotę, silniejszą i większą, z którą musisz się porozumieć i przekonać ją, by cię słuchała. Podróżowanie konno jest podróżowaniem wyjątkowo emocjonalnym, nie tylko samym przemieszczaniem się. Ludzie potrafią kochać swoje „bryki”, swoje motocykle, ale nie jest to nawet 1/10 tego jak koń i jeździec potrafią się porozumiewać. Nie sądzę, żebym doświadczył jakiś niesamowitych uniesień z tym związanych podczas zaczynającej się zaraz podróży, ale będą to doświadczenia które sporo mnie nauczą.

Kirgistan więc przede wszystkim ze względu na konie.

Drugim powodem są góry. Cały czas z tyłu głowy mam niezrealizowany pomysł zdobywania wierzchołka położonego o 1000 m co roku. Zatrzymaliśmy się na 6 tys. i na terenie Kirgistanu da się kilka takich szczytów znaleźć. Wydaje mi się jednak mało prawdopodobne, by udało się w tym roku wyjść na taką górę, ale nawet jeśli nie podejmiemy się wspinaczki, wciąż pozostaje mnóstwo niższych, atrakcyjnych do wyboru. Góry pokrywają w Kirgistanie aż 93% powierzchni i znakomita ich część jest totalnie dzika i spustoszała. Tylko czekam na to, żeby móc się tam znaleźć. Z drugiej strony w dolinach wysokich gór pozostaje ulokowanych mnóstwo małych wiosek, których mieszkańcy żyją zdani wyłącznie na siebie. Dotarcie do nich będzie wspaniałą podróżą w okół podstawowych wartości kształtujących relacje między ludźmi.

Wyruszam jutro. Pociągiem do Przemyśla, później marszrutką do Lwowa, dalej pociągiem do Kijowa, a stamtąd już samolotem do Astany. Z Astany czeka mnie jeszcze ok. 30 godzin podróży do Biszkeku i wtedy będę już na miejscu. Przeniosę się do warunków, w których będą się liczyły tylko bieżące chwile i bieżąca perspektywa.

Do usłyszenia! Postaram się dawać znać co słychać.