Dupa, cycki, samba!

Podcast: Play in new window | Download

Zawsze mówili, że karnawał w Rio to piękne pupy, duże piersi i dzika samba! Zawsze pokazywali w telewizji i na zdjęciach, że to tańczące półnagie kobiety z piórami w barwnych pochodach. Zawsze wydawało się, że to jeden wielki pochód z kolorowymi platformami ciągnący się przez całe miasto. Nigdy tak bardzo moje wyobrażenia nie rozminęły się z rzeczywistością.

Zacznijmy od rozdzielenia ziarna od plew.

Platformy z tańczącymi tancerkami machającymi gołymi pupami faktycznie można w Rio znaleźć. Na sambodromie. Występy te można oglądać siedząc na specjalnie przygotowanych trybunach. Oczywiście trzeba za to słono zapłacić. Bilety oscylują w okolicach kilkuset złotych. To właśnie ten pochód relacjonuje telewizja i z niego obrazki trafiają do kolorowych gazet. Niestety z prawdziwym karnawałem nie ma on wiele wspólnego.

Tak naprawdę karnawał w Rio to takie połączenie Woodstocku, Juwenaliów i Sylwestra. Pozamykane szkoły, sparaliżowany transport, tony alkoholu, muzyka, zabawa, śmiech, totalna tolerancja. Przez pięć dni grube setki tysięcy ludzi bawią się na ulicach miasta zapominając o normalnym świecie.

Ten czas trzeba podzielić na dwie wyraźne części. Dzień i noc. Poniżej opowieść o karnawale w Rio de Janeiro, w której głównym narratorem będą fotografie.

Dzień

W trakcie dnia w całym mieście odbywają się dziesiątki imprez potoczne nazywanych „blocos”. Blocos mogą być różne. W formie pochodów lub statycznych koncertów. Klasyczne, bębniarskie lub tematyczne, jak to na zdjęciu poniżej, na którym grana była tylko muzyka Beatlesów. Tak przy okazji to 5 minut po tym jak je zrobiłem jakiś spryciarz stojący obok pozbawił mnie portfela. Blocos różnią się też skalą. Te mniejsze przyciągają po kilka setek widzów. W tych największych uczestniczy nawet po 150 tysięcy ludzi.

Na ulicach ciężko znaleźć wtedy osoby, które nie miałyby na sobie jakiegoś przebrania. Panie gustują raczej w klasycznych formach.

A Panowie za wszelką cenę próbują się wydurnić. I trzeba przyznać, że wychodzi im to doskonale.

Niektórzy swoją oryginalność próbują podkreślić efektem skali,

a niektórzy wielkością

i funkcjonalnością swojego przebrania (z chmurki na głowę tego Pana leciała woda).

Niektórym wystarczy urok osobisty,

a niektórzy muszą co nieco odsłonić.

I chociaż wielu Panów, próbowało zamienić się na te kilka dni w kobiety,

„tego czegoś” nie da się załatwić przebraniem i nie dawałem się nabrać.

Chociaż w przypadku „Aniołka” niewiele brakowało…

Część mieszkańców na ten czas wyjeżdża z miasta gdzie pieprz rośnie, część chowa się w swoich domach i bocznych uliczkach,

a część traktuje karnawał jak okazję do zarobienia dodatkowego grosza np. robiąc na ulicy pyszną caipirinhę z maracują – najlepszy z lokalnych drinków.

Policjanci na ten przykład mają w ciągu tych 5 dni znacznie więcej pracy.

A nie. Jednak nie. Bo prawda jest taka, że w czasie karnawału każdy robi co chce, gdzie chce i jak chce. Na przykład zajeżdża na skrzyżowanie swoją „super furą”, otwiera bagażnik i odpala bardzo głośną, skoczną muzykę. Nie wiadomo po co.

Budki telefoniczne też są w tym czasie przygotowane na przeciążenia sieci komórkowych.

Rzeczą, która bardzo rzuca się w oczy jest fakt, że w imprezach uczestniczą ludzie w każdym wieku. Ta starsza Pani tak ruszała pupą, że aż trudno było uwierzyć.

W pewnym momencie wyzwała nawet na taneczny pojedynek jedną z młodszych dam i jak pewnie się domyślacie rozłożyła ją na łopatki.

W najstarszej części Rio, w Santa Teresa co roku odbywa się tradycyjne blocos.

Na czele pochodu sambę tańczy miss dzielnicy.

W pięknej obstawie.

Za nią maszeruje orkiestra złożona w 90% z bębniarzy.

A za nimi ciągnie się taneczny tłum. Wygląda to mniej więcej tak:

Noc

W nocy klimat jest nieco inny. Alkohol leje się strumieniami, można go kupić zawsze w promieniu kilku metrów.

Większość uczestników zabawy jest już w tym czasie mocno pijana. Nieważne staje się gdzie się stoi i co się pije.

Nieważne, że stroje nieco podupadają na „zdrowiu”.

I że odsłaniają coraz więcej.

W oczach zaczyna się mienić i spotykamy na swojej drodze osobliwe postaci nie wiedząc czy są prawdziwe czy nam się wydaje, że istnieją. Zarówno na ulicy,

jak i w knajpie.

Na ulicach walą się sterty śmieci. Co bardziej przedsiębiorczy zbierają puszki, żeby wymienić je potem w skupie na realne Reale.

Naszym przebraniem na ten czas była niezawodna plandeka, która co jakiś czas stawała się „miejscem” imprezy dla tłumów miejscowych chcących schronić się przed deszczem i chcących pobawić się chwilę w „stonogę”.

A kiedy nie dało wypić się już więcej alkoholu,

trzeba było wracać do domu. I chociaż złapanie nocnego autobusu w Rio to prawdziwe wyzwanie to widok takiej Pani kierowcy wynagradza wszelkie trudy.

A z góry to miasto wyglądało wcześniej tak niewinnie…

[fb-like]