Wóda, forsa, hera, Bóg, zwrot, walka, cisza, szczęście

– Wyrzuć portfel i zobacz co się stanie.

– Ok. Ale wezmę na wszelki wypadek kartę – odpowiedziałem.

– Karty też zostaw. Zaufaj.

Zaufałem. Na tyle żeby zostawić w domu wszystkie pieniądze, czeki, karty i ruszyć w drogę. Bolało. I to bardzo. Nie wiedziałem co i kogo spotkam na swojej drodze. Bałem się  pukania do obcych drzwi, proszenia o nocleg i żebrania o jedzenie. Byłem zniechęcony wizją wielu godzin machania na przejeżdżających kierowców i włóczenia się po najgorszych dzielnicach polskich miast. Jednak bijąc głową w mur moich słabości, z każdym dniem na nowo odkrywałem starą, ludzką prawdę, że prawdziwą moc wykuwa się w trudach. To była niezwykła podróż.

10 miesięcy temu wyszedłem z domu na poszukiwania ludzi, którym w życiu pozostała już tylko jedna rzecz – szczęście. Niektórzy z nich stracili cały swój majątek, rodzinę, zdrowie, niektórzy zrezygnowali z dwóch pierwszych z własnej woli. Niektórzy znaleźli się w tym miejscu przypadkiem, a niektórzy przez większą część swojego życia dążyli ku samozagładzie.

Ich historie są skrajnie różnie. Łączy ich jednak jedna rzecz. W swoich słabościach dotarli do dna. Zaakceptowali je, skonfrontowali ze swoimi dążeniami, dokonali wewnętrznej walki i pierwszy raz w życiu zdali się nie na swoje siły. Popatrzyli do góry, a potem na ludzi dookoła siebie. Aż w końcu dotknęli Boga. Czegoś i kogoś kto miał w dalekim poważaniu ich dotychczasowe porażki, wady i bagno, w które wciągali innych. Na tej sile zaczęli budować na nowo i osiągnęli w sercu spokój, który czyni ich szczęśliwymi.

Półtora miesiąca tułałem się po całej Polsce nie mając przy sobie nawet złotówki.

We wspólnocie Cenacolo mieszkałem z narkomanami, którzy odcięci od świata w dużym domu na wzgórzu wracają do świata żywych, z takim przytupem i rozmachem, że wielokrotnie wstyd było mi myśleć o sobie jako o zdrowym człowieku.

W Barce pracowałem z byłymi więźniami z kryminału w Strzelcach Opolskich obserwując niesamowity proces resocjalizacji, który nazwałem sobie roboczo „Bezdomnością 2.0”.

W katowickim Załężu wraz z braćmi kapucynami mieszkającymi w starym familoku poznawałem wszystkie aspekty upodlenia, pijaństwa, jałmużny i służby.

W Izabelinie poznałem Małych Braci Jezusa – zakonników bez habitów, którzy pracując na budowach, w fabrykach, supermarketach zrezygnowali ze wszystkich przywilejów tego świata, a za cel swojego życia obrali bycie ostatnimi z ostatnich.

Dziesiątki nieprawdopodobnych historii. Ludzkie dramaty, stracone majątki, hektolitry wypitego alkoholu, kilogramy wstrzykiwanej heroiny, niespodziewane zwroty życiowych splotów, ciężkie bitwy z toksyczną rzeczywistością, spotkania z absolutem, cisza, naprawa. I szczęście.

Ostatnie 8 miesięcy pracowałem nad tym, żeby to, co wtedy zobaczyłem na własne oczy, przelać na papier i móc przekazać innym. Parę dni temu nakładem wydawnictwa Znak ukazała się książka „Dotknij Boga”, która jest efektem tej pracy.

To chyba jedyna podróż, jaką odbyłem w ciągu tych kilku lat włóczenia się po świecie, której zapis znajduje się tylko na papierze i nie można znaleźć go w żadnym miejscu w Sieci.

Dlatego jeżeli ktoś z Was chciałby zagłębić się w tę lekturę, odsyłam Was do empików, matrasów, ceneo, innych mniejszych księgarni oraz do strony wydawnictwa Znak, na której można teraz książkę kupić z 25% zniżką i zobaczyć jej fragment w wersji cyfrowej.

Mam nadzieję, że znajdziecie w niej coś dla siebie i podobnie jak ja, odkryjecie wokół siebie świat, o którego istnieniu nie mieliście do tej pory pojęcia.